साहुजीको आदेश थियो, “केटाहरूले फूलको गमलाहरू तल ल्याउँछन्, अलि राम्रोसँग मिलाएर राख्न लाउनू है …. । फुटाउलान् राम्रो गरी ध्यान पुर्याउनू ।”
“हस्, हजुर” भनेर टाउको हल्लाएँ । मेरो पालो ।
उनीहरू धमाधम ल्याउने काम गर्न थाले । काम गर्थे तर एकदमै सुस्त । एउटा झार्थे, घण्टौँघण्टा बस्थे । हाँस्थे, बोल्थे अनि जिस्कन्थे । पुनः साहुजीलाई देखेर, हतार हतार गर्थे । कुनै कुनै बेला त गमला नै फोडुँलाझैँ गर्थे । काम गर्नुपर्यो भनेर होला रिसले पुलुक्क, मतिर हेर्थे । म चाहिँ केही बोल्थिनँ । केवल निगरानी गर्थेँ ।
एक्कासि उनीहरूको लापर्वाहीले गर्दा एउटा गमला झरेर प्याट्टै फुट्यो । अनि मैले भनेँ, “के हो ? केटाहरू हो । यस्तै हेलचेक्र्याइँ गर्ने हो ? साहुजीको त नोक्सानी भयो नि ! तिमीहरूको के गयो ? गर्नु छ भने राम्रोसँग गर… । नत्र, साहुजीलाई गएर …. ।”
“आफैँ गर्नु नि ! बूढो भनेर मात्रै छोडेका हौँ… नत्र…,” उनीहरू यसो भन्दै उफ्रिए ।
मेरो पालो पनि, “के चाहिँ गर्छौ ? लु त हेरौँ त । आफूलाई के सोचेको ? वीर पुरूष ! अहम् र सेखी झर्ला नि ! बल र तागतको घमण्ड देखाउँनु पर्दैन भन्दै जङ्गिएँ ।”
यत्तिकैमा साहुजी कार्यालयबाट फुत्त बाहिर निस्के । र, भने, “के भयो दाइ ? किन कराउनुभएको ?”
“हेर्नूस् त गमला फुटाएको ! भन्दा, उल्टै सिङ्गौरी खेलेको । कत्ति सहनु ? अत्ति नै भयो,” मैँले जवाफ दिएँ ।
उनको पालो, हप्कायो भनेर, “आइन्दा उनीहरूसँग मुख लाएको सुनेँ भने सिधै कामबाट निकालिदिन्छु भन्दै चेतावनी दिए ।”
शायद उनीहरूले जितेको खुसियालीमा होला मतिर पुलुक्क हेर्दै हाँसो छोडे ।
अनि मैले भनेँ, “साहुजी, आज गमला फोडे । भोलि घरको झ्याल ढोका फोड्लान् । पर्सि थाल प्लेट कुच्याउलान् । यस्ताको के विश्वास ? होसियार हुनूस् है… ।”
त्यसपछि मनमा दुःख लागेर आफैँ निस्किएँ ।
